Su tempus benidore de sa cultura. de Tore Cubeddu
Chida passada b'est istadu in Casteddu unu atòbiu de importu organizadu dae Cinemecum, chi at postu paris totu sos assòtzios (o mègius "sugetos") chi s'òcupant (a manera diferente) de tzìnema in Casteddu.
Est istada una ocasione de cunfrontu de non pagu contu, chèrfida dae Nereide Rudas e Enrica Anedda, chi at donadu a totus s'oportunidade de mustrare su traballu fatu e de pònnere a cùrrere ideas pro su benidore. Intre sas chistiones chi prus de totu ant caraterizadu sos interventos bi sunt istados sos finantziamentos de sa Regione (e de su Comune), chi in custos annos ant postu unu muntone de trampas burocràticas a sos progetos culturales; a pustis medas ant faeddadu de su pagu dinare donadu a sa cultura e de s'impignu mannu de totu sa gente chi in custu setore ponet tempus e, bortas meda, dinare.
Nadu custu, su chi est essidu a campu est ca su prus de sa gente chi s'òcupat de custu setore, chi diat a èssere istratègicu pro Casteddu, est voluntària. Su prus de sa gente chi "traballat" in custu mundu, mescamente pro more de una polìtica culturale tzurpa, chi pagu e nudda at fatu pro permìtere sa nàschida de impresas in custu setore, tenet un'àteru traballu "beru" e in su tempus lìberu faghet "s'operadore culturale". Custa chistione est a fundamentu de sa polìtica culturale de su benidore. Casi totu sos bandos pùblicos de sa cultura sunt pro assòtzios "senza scopo di lucro", comente chi sas impresas de sa cultura siant unu frastimu. Ma comente faghet un'istadu, una regione e poscas unu comune a basare totu sa polìtica culturale sua subra de sos voluntàrios (Deus los paghet pro su chi ant fatu in custos annos), ponende·lis in pitzos sa responsabilidade de sas lòmpidas suas?
Custrintos dae custu sistema, chi est sighende a fàghere dannos in onni logu, bidimus assòtzios chi diventant èsseres mitològicos pro metade angiones e pro metade lupos, "impresas voluntàrias", chi sunt custrintas dae s'istadu e non si professionalizare tropu, mai s'iscat ca b'at gente chi bi campat sa famìllia. Su modellu chi cheret cambiadu est pròpiu custu. Sa cultura, pro chi potzat crèschere e diventare un'oportunidade pro totus, si depet professionalizare, depet intrare in su mercadu, si depet cunfrontare in unu mundu chi non podet èssere pro semper a metade tretu intre sa voluntariedade e sa possibilidade de guadàngiu. Tando su benidore diant a pòdere èssere un'àteru. Tocat a permìtere de investire subra de sas ideas, ma non pro finta, de a beru, si cherimus chi sa literadura, sa mùsica, su tzìnema (fatu e projetadu) bèngiant a èssere pane. Pro custu amus a gherrare, ma ischimus ca su camminu at a èssere longu meda, ca non sighit sas àndalas de su benidore (e de sa resone).
9 luglio 2014
